VEFA

Vefa; insanların yönünü belirleyen güzel hasletlerinden bir tanesi;
İnsanın yakınlarını akraba ve dostlarını yakın arkadaşlarını unutmaması, herkesin yüzünü çevirip birer birer terk ettiklerinde, hatta sizi mağdur etme düşüncelerinde olduğu bir zamanda zor olmasına rağmen arka çıkan, onları göğüsleyen kişileri aynı duygu ve düşüncelerle, hatta ziyadesiyle yâd edebilmektir.
Söylenmesi ne kadar ruha haz katıyorsa, yaşanması da bir o kadar güzeldir, ama bir o kadar da zordur. Nasıl düşünürseniz düşünün, ya da nasıl bakarsanız bakın, adam gibi adam olmak derler buna.
Bu zamanda toplumun çözülmesine dağılmasına, hatta bireyselleşmesine neden olan vefasızlık hastalığını, ancak kanaat önderlerinin sergilediği vefa duygusu ile yok etmek mümkündür. onların ellerinden öpmek gerekir. Toplumda sosyal ayrışmaları; bu siyah bu beyaz, bu dindar bu dinsiz, bu zengin bu fakir gibi düşünceleri ancak vefa ile birleştirebilir, güzele dönüştürebiliriz. Kim ne olursa olsun insana değer verip unutmamak gerekir, vefa örneği sergilemek gerekir.
Peygamberimize, zamanın her türlü zenginliğini önüne koyup davandan vaz geç diyenlere verdiği cevap çok manidardır: “Ayı bir elime, güneşi de bir elime koysanız yine de ben bu davadan vazgeçmeyeceğim” diyen vefa örneği peygamberimiz “ya Allah nurunu tamamlayacak, ya da bu yolda ölüp gideceğim” dediği hepimiz tarafından bilinir. Vefa örneği peygamberimizi örnek almalı, onları bir an bile unutmayarak vefamızı göstermeliyiz.
Hem biz, bize yapılmasını istediklerimize ne kadar yakınız, biz onlara ne veriyoruz? Bize güç katmasını istediğimiz insanlara biz ne kadar yakınız? O görmeden onu görebiliyor muyuz, istemeden ona ihtiyacını verebiliyor muyuz, sorgulamadan onun yanında olabiliyor muyuz? Biz bu güzel hasletleri ne kadar becerebiliyoruz ya da ne kadar uyabiliyoruz? İnsanların kendi kararlarına ne kadar saygı duyabiliyoruz? Neden sorgularız? Neden onun özgürlüğüne müdahale etme ihtiyacı duyarız? Dostlarımızın doğrularını unutup neden şekillendirmeye çalışıyoruz. Neden onların fikirlerine saygı duymuyoruz. Oysa vefalı olmak, yapmaya çalıştığımız şeyi gerçekten onu düşünerek yapmayı, destek olmayı gerektirir. Hep unutuyoruz. Arkadaşımız da olsa, çocuğumuz da olsa, dostumuz da olsa onun kendi hayatını oluşturmaya hakkı olduğunu, kendi doğruları olduğunu ve bize her ne kadar yanlış gelirse gelsin onların fikirlerine saygı duymayı unutuyoruz.
Dünyada çok az insan vardır kendi hayatını yaşarken başkasının yanlış yapabilme özgürlüğünü görebilen ve buna saygı duyabilen. Vefalı dost; senin yanlışlarını görüp sana fikir veren ama bunu yaparken asla otorite kurmaya çalışmayan, yanlışlarını görüp sana aktaran, ama asla sorgulamayan, kötü zamanda birlesen, istemeden yanında olan kişidir. Sen yanında olduğun sürece senin yanında olan değildir.
Yukarıdaki resimde, Hür olan kuş uçup gitmesi mümkünken uçmuyor acaba neden ? Evet uçmuyor çünki;uçarsa kafeste olan arkadaşı suya düşüp boğulacaktır. Büyük bir vefa örneği göstererek onu bekliyor.